Saturday 14 March 2009

Ο βιολιστής στο μετρό

Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα άρθρο που μου έστειλαν κάποιοι φίλοι και που μου έκανε μεγάλη εντύπωση.Κάποιο κρύο πρωινό του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθισε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός. Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι - χωρίς καμία εξαίρεση - τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν - έστω και για λίγο - μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5εκατομμυρίων δολαρίων,κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστόνης και η τιμή ενός κάτω-του-μετρίου εισιτηρίου ήταν 100 δολάρια. Ο Bell αμείβεται με περίπου 1000 δολάρια το λεπτό!Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα. Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: « Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε;
Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»Πηγή: Washington Post,
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/04/04/AR2007040401721.html

30 comments:

πουαντερι said...

Εδω τωρα κι εγω με οχι και τοσο καλιεργειμενη την μουσικη μου παιδεια, ερχομαι να ρωτησω;!
Ολοι οσοι βαζουν τα καλα τους και πανε σε τετοιες εκδηλωσεις κ.λ.π. ξερουν σιγουρα απο μουσικη; ή μηπως πρεπει να πανε γιατι ετσι μαθανε;

Αν θες να ακουσεις κατι καλο που θα σου χαιδεψει τα αυτια μπορεις να το βρεις παντου.
Απλα πρεπει να προσεξεις λιγο παραπανω...

Τι ειπα παλι η γυναικα;!

Anonymous said...

Το άρθρο το είχα διαβάσει πριν μέρες σε ένα site και μου έκανε τρομερή εντύπωση..ΌΛγα

Anonymous said...

Απίστευτη ιστορία, δεν την ήξερα!
Εγώ αναρωτιέμαι επίσης, πόσο καλός μπορεί να είναι ένας μουσικός που πληρώνεται με 1000 δολλάρια το λεπτό και που υποτίθεται ότι μπορεί να συγκινήσει με την μουσική του τον κόσμο?

ΕΛΕΝΑ said...

Πουαντερίτσα, κατάφερες επιτέλους να συνδεθείς???
Τι είπες, τι είπες, μια χαρά τα είπες. Σίγουρα κάποιοι από αυτούς που πάνε σε τέτοιες εκδηλώσεις, λίγα ξέρουν ή καταλαβαίνουν από μουσική!
Καλό σου Σαββατοκύριακο!

ΕΛΕΝΑ said...

Καλημέρα Ολγίτσα μου:)
Κι εμένα μου έκανε μεγάλη εντύπωση, γι αυτό θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας!
Φιλάκια!!!

ΕΛΕΝΑ said...

Κατερινάκι μου τι κάνεις??
Αλλο θέμα αυτό που θίγεις, αναρωτιέμαι κι εγώ!!
Να έχεις ένα όμορφο ΣΚ:))

Z. said...

Καλημέρα Έλενα.
Το είχα διαβάσει κι εγώ και έμεινα έκπληκτη από τα αποτελέσματα αυτού του εγχειρήματος.
Τι Stradivarius και Joshua Bell...στράφι πήγε η ποιότητα.
Ο κόσμος τρέχει καθημερινά, αγχωμένος και παραζαλισμένος να χωθεί στο μετρό, που να ακούσει μουσική και ας ήταν και από το μάγο Joshua Bell!
Ζ.
*Δεν μου ανοίγει ο blogger...

ΕΛΕΝΑ said...

Καλημέρα Ζαμπία μου:))
Αστα να πάνε, μες το καθημερινό άγχος η ποιότητα όπως λες πάει στραφι.
Πάντς ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα πραγματικά!!

Τι εννοείς δεν σου ανοίγει ο blogger??

Olga said...

Πολύ καλό Έλενα μου!Δεν έτυχε να το διαβάσω, αλλά πραγματικά το διάβασα με πολύ ενδιαφέρον!Είναι αυτο που λέν, ότι δηλώσεις είσαι! Δεν εννοώ βέβαια αυτόν τον μεγάλο μουσικό, αλλά αν το αντιστρέψεις, πόσα μεγάλα ταλέντα, είναι κρυμμένα στην αφάνεια, και πόσοι ατάλαντοι, παίρνουν τα άπειρα χιλιάρικα καθημερινώς;;!Καλό σου απόγευμα...

ΕΛΕΝΑ said...

Ολγάκι μου πες το ψέματα!!! Και μεγάλα ταλέντα υπάρχουν που δεν τους δόθηκε ποτέ η δυνατότητα να αναγνωριστούν αλλά και ατάλαντοι που οι συνθήκες τους ευνόησαν να μην μείνουν στην αφάνεια.
Φιλιά, καλό ΣΚ:)

Δημιουργία said...

Οι περισσότεροι κάνουμε αυτό το λάθος! Επηρρεασμένοι από τους γρήγορους ρυθμούς προσπερνάμε τις μικρες χαρές της ζωής.

πουαντερι said...

Σιγα μην συνδεθηκα....
Θυμασαι στον Χατζηχρηστο που ελεγε: ποιος ειναι αυτος ο ΙΚΑΣ; ποτε θα αρωστησω εγω;
ε! καπως ετσι ειμαι: ποιος ειναι αυτος ο ΟΤΕΣ; ποτε θα εχω εγω τηλ.

Απο την ανηψια κλεβω ακομα!!!!

ILive2LoveMe said...

Πολύ όμορφη ανάρτηση:) Μας επισημένει ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μας. Την αδυναμία/λάθος να μην απολαμβάνουμε το πραγματικά ωραίο, να μην παρατηρούμε, να μην ευχαριστιόμαστε να μην να μην να μην... λόγω του χρόνου, του φόρτου, του άγχους κτλ...
Φιλιά καλό βράδυ.

Unknown said...

βάζουμε το κεφάλι κάτω και όποιον πάρει ο χάρος....πολύ καλή ανάρτηση ελενα...και γι' αυτους που οργάνωσαν την ιστορία αυτη...
πόσα σημαντικά πράγματα παιρνάνε δίπλα μας και εμείς ...γκαπ
τσαο ελενα

marian said...

Καλημέρα Έλενά μου,
το διάβασα πριν μερικές μέρες σε κάποιο άλλο blog και μου έκανε μεγάλη εντύπωση!!!
Αλήθεια πόσα σπουδαία πράγματα στην ζωή μας δεν αφήνουμε να πάνε χαμένα,γιατί απλά δεν είναι ο "κατάλληλος χρόνος" και "ο κατάλληλος τόπος"!!
Πόσοι άλλοι τέτοιοι καλλιτέχνες έχουν περάσει μπροστά μας και απλά τους έχουμε αγνοήσει....
φιλάκια πολλά!!!
Καλή σου μέρα!!!:)

eleni said...

Απίστευτο,Έλενα!Πόσες φορές προσπερνάμε καλλιτέχνες του δρόμου-να σου πω στέκομαι για λίγο,αλλά η παρέα μου με τραβολογάει,πάντα βιαστικοί είμαστε.Μ΄αρέσουν όμως,γιατί για μας εδώ είναι ένα θέαμα άγνωστο.Κάποιοι παίζουν πολύ όμορφα!
Φιλιά!

eirini said...

Εκπληκτικό! θα συμφωνήσω απόλυτα με την Πουαντερί! Άλλωστε απ'ότι καταλαβαίνω η έρευνα ακριβώς αυτό έδειξε!

Matriga said...

Πολύ ωραία η ανάρτησή σας! Κορίτσια τι κάνετε; Eγώ όλη την εβδομάδα έτρεχα και σήμερα βρήκα λίγο χρόνο. Φιλάκια!

Anonymous said...

ότι δεν στάθηκαν να ακούσουν κυρίως οφείλεται στους φρενήρεις ρυθμούς της ζωής, όπως διαβάσαμε όλοι, τα μικρά παιδιά είναι εκείνα που θα καθόταν να ακούσουν, αν τους το επέτρεπε ο ρυθμός ζωής των μεγαλύτερων. έχουν ένα ένστικτο αλάνθαστο, ακόμη και χωρίς μουσική παιδεία, η μουσική εξημερώνει τα ήθη.

ΕΛΕΝΑ said...

Δημιουργία μου δυστυχώς έτσι είναι.
Οι έντονοι ρυθμοί ζωής μας, μας κάνουν και προσπερνάμε την ομορφιά!!

ΕΛΕΝΑ said...

Πουαντερίτσα μου υπομονή μέχρι να φιλοτιμηθεί ο ΟΤΕΣ;-)
Μέχρι τότε, ας είναι καλά η ανηψούλα που βοηθάει την θείτσα της:)

ΕΛΕΝΑ said...

ILive2LoveMe
Ετσι είναι. Μέσα στο τρέξιμο και το άγχος των υποχρεώσεων, το τελευταίο που σκεφτόμαστε είναι να σταθούμε να απολαύσουμε κάτι πραγματικά όμορφο!
Καλό βράδυ!!

ΕΛΕΝΑ said...

Τσάο Παναγιώτη μου, τσάο!!!
Καλή βδομάδα να έχουμε από αύριο:))

ΕΛΕΝΑ said...

Γεια σου Μarian μου:))
Τελικά μόνο τα παιδάκια που δεν ξέρουν ακόμα τι θα πει άγχος, θέλουν να σταθούν να απολαύσουν την μουσική.
Ολοι οι υπόλοιποι αδιαφορούν, σκεπτόμενοι τις μύριες όσες υποχρεώσεις που πρέπει να προλάβουν!
Φιλιά πολλά!!

ΕΛΕΝΑ said...

Elenaki μου κάποιοι πραγματικά αξίζουν πολύ.
Ακόμα θυμάμαι κάποιον που τραγούδησε μια φορά μέσα στο τρένο.
Ολοι πηγαίναμε στις δουλειές μας, ήταν πολύ πρωί, οι περισσότεροι είμασταν νυσταγμένοι και κακοδιάθετοι.
Μόλις όμως πήρε την κιθάρα του και άρχισε να τραγουδάει, αμέσως όλοι αναγνωρίσαμε ότι πραγματικά ήταν καλλιτέχνης!! Υπέροχη φωνή, ακόμα την θυμάμαι.
Φωνή που πήγαινε δυστυχώς χαμένη μέσα σε ένα τρένο. Μακάρι το παιδί να μπόρεσε να βρει τον δρόμο του, ήταν πραγματικά ταλέντο.

ΕΛΕΝΑ said...

Ειρηνάκι μου σωστή η Πουαντερίτσα, είπαμε έχει οίστρο σήμερα:)

ΕΛΕΝΑ said...

Μαράκι μου γιατί μέσα στο τρέξιμο όλη την εβδομάδα??
Εύχομαι η επόμενη να είναι πιο ήρεμη!!
Φιλάκια:))

ΕΛΕΝΑ said...

Γαστεροπληξ συμφωνώ σε όλα όσα λες.
Και ναι, πραγματικά η μουσική εξημερώνει τα ήθη!!

Phivos Nicolaides said...

Αυτό το περιστατικό λέει πολλά για τη συμπεριφορά και τις κοινωνικές αντιδράσεις των ανθρώπων...

ΕΛΕΝΑ said...

Πολλά, δεν λες τίποτα Φοίβο μου!
Είναι πραγματικά άξιο παρατήρησης πως αντιδρούν οι άνθρωποι κάτω από διαφορετικές συνθήκες.
Καλή σου μέρα και καλή βδομάδα:)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...